Mijn gewonde pup heeft de nacht redelijk goed doorstaan. Af en toe een gil maar hij sliep lekker. Ik lok zijn moeder naar binnen. Een hele toer om schichtige mam binnen te krijgen en de andere 3 vliegensvlugge enthousiaste pups buiten te houden. Terwijl ik mama aai, kan de patiënt drinken. Hij kan nog steeds niet op zijn achterpootje staan maar hij lijkt minder pijn te hebben dan gisteren. Het is niet gebroken.
Vanwege dé demonstratie die morgen verwacht wordt en de hele stad van gonst, hebben we zoveel in ons programma moeten schuiven, dat we vanochtend ‘vrij’ zijn. De geplande legume farmers oogsttraining door de research afdeling van het ministerie van landbouw is naar volgende week verschoven. Ik hoef er niet persé bij te zijn.
Vandaag dus admindag, niet mijn sterkste kant, die van Satiel ook niet. Het lukt maar het gaat niet van harte. Weer thuis, zal ik toch zal ik toch een goed systeem moeten bedenken, willen we niet voor onaangename verrassingen komen te staan.
De tijd vliegt door de vingers. Bij Shoprite koop ik een maaltijd dat je daar zelf samen kan stellen zoals je gebakjes bij de bakker uit de vitrine koopt. Ik kies lever-uihachee, beetje rijst, bietjessalade en er liggen zowaar gekookte gemengde groenten die er aantrekkelijk uitzien. Ikke blij, Nederlands lekker……dacht ik. Je gelooft t of niet, de kok had het klaargespeelt om ze half rauw uit het water te trekken, gekruid met een vis-in-oude-olie-smaak. Ják!!
Een keer in de 14 dagen komen de buitenlandse lady’s van Mzuzu bij elkaar op een tea-party. Deze keer bij Joy die een lodge niet ver van het centrum runt. Ze kan 16 gasten herbergen. In Malawi is personeel nog spotgoedkoop en ze heeft er heel wat rondlopen. Het enige wat zij hoeft te doen is organiseren, delegeren en controleren. Heel wat meer tijdbesparend dan mijn toko maar waarschijnlijk stressvoller.
In de 7 jaar dat ze in Mzuzu woont, heeft ze de stad explosief zien groeien. Volgens haar zijn de mensen ook zelfstandiger en mondiger geworden door een betere opleiding. Was vroeger een meisje al dolblij met wat voor een job dan ook, tegenwoordig weten ze wat ze wel en niet willen. Mzuzu gaat vooruit.
Trish, de oudere Engelse dame die aan een charmante Malawiaan is blijven hangen in haar jonge jaren, vindt dat Malawi achteruit gaat: “We hadden een prachtig ziekenhuis, gebouwd door Taiwanezen. Ineens waren die vertrokken en kwamen er Chinezen uit het binnenland van China die nauwelijks Engels spraken. Die bleven dan ook niet zo lang. Moet je nu de boel zien, totaal verloedert.”
Milla vindt ook dat Malawi er niet bepaald op vooruitgegaan is de laatste jaren. Behalve de supervervelende, onvoorspelbare dagelijkse stroomonderbrekingen in Mzuzu het laatste half jaar, vind ze de gezondheidszorg abominabel worden, de corruptie groter dan ooit en de samenhang uit de bevolking weggevallen. Vóór de democratie (1994) onder het 1-partij systeem (zeg maar dictatuur), waren de wegen en het onderwijs goed, wist iedereen wat de regels waren, de controle was groter en er was veel minder honger dan nu. Tegenwoordig scharrelt een ieder zijn kostje zo goed (een paar) of zo kwaad (de meesten) mogelijk bij elkaar door ook maar ‘iets’ proberen te verkopen. De concurrentie is groot, de winsten minimaal, de klant bepaalt de prijs.
Maar overheerlijke taarten bakken kán ze, die Joy.