Als ik Milla in de keuken tegenkom, zie ik aan haar strakke gezichtje dat er iets heel vervelends is voorgevallen gisteravond. Ik vraag er maar niet naar, voel aan dat ze zich ervoor schaamt en wil niet de vuile was buitenhangen. We spreken om half 1 af om samen naar de kerstlunch van de buitenlandse vrouwen te gaan.
Bright en Satiel zijn er om 9 uur. Nu Satiel meestal de auto heeft, is op tijd komen makkelijker voor hen. We hebben een afspraak met Mark Beckett, de ZuidAfrikaan die onze 6 boeren een cursus ‘Boeren op Gods manier’ heeft gegeven.
We komen aan op Kushinta Farm, de nieuwe boerderij van Foundation for Farming waar hij de cursus heeft gegeven. Geen Mark. Zijn opzichter, de enige aanwezige en ook enige werknemer, spreekt geen Engels (dus Mark kent de lokale taal). Hij wil ons laten zien hoe groot de boerderij is. 12 hectares. Hij sjokt in zijn rubber laarzen langs de randen van het terrein. Een hele wandeling. Behalve goed begroeide, natuurlijke bush, is er niet veel te zien. We proberen intussen Mark te bellen. Niet bereikbaar. Een paar veldjes zijn aangeplant. Als we vragen water groeit en waar ze mee bezig zijn, wuift hij dat Mark dat wel uit zal leggen. “Ja zeg, lekker ding,” zeg ik in het Nederlands, “daar komen we voor.”
We besluiten naar diens huis te rijden, aan de andere kant van Mzuzu. Bij Rose Farm is zijn vrouw Ronel wel thuis. “Mark is op Kushinta”. Ja kom, nou breekt mijn klomp. “Hij is met de motor. Je hebt hem daardoor waarschijnlijk gemist.” Grr, dat zou kunnen. Wij weer terug naar Kushinta. Ik lucht mijn onvrede op de twee boys, vertel ze het verschil tussen zwarte- en witte cultuur. Anderhalf uur na onze afspraak zien we Mark. Hij heeft weinig tijd want hij moet Ronel ontmoeten bij Shoprite om half 1. Ha, ik ga naar dezelfde happening als zij. Ik heb dus ook weinig tijd. Jasses! Ik had zo uitgekeken naar een goed gesprek met hem, kan zoveel van hem leren, heb hem zoveel te vragen. We krijgen wat goede informatie van deze sympathieke, op zijn manier enthousiaste man. We krijgen moringa zadenmee, stikstof vasthoudende velvet bean zaad (telefosia vulgari) en nog een zaad (….) die stikstof uit de lucht haalt en vasthoudt. Mais onttrekt veel stikstof uit de bodem. Deze zaden moet men tussen de mais zetten, 1 op 4. “Ik heb het de studenten vertelt”, zegt Mark.
Ik wil heel graag zijn cursus een keer meemaken. De volgende reis, hoop ik.
“Wat is dit hutje waar in de wanden en deur houtskoolstukjes verwerkt zitten?”
“Dat was een project van Karlijn (of Caroline), een Nederlandse met heel veel visie.”
“Is dat de vrouw die samen met Milla een kaasmakerij wilde opzetten en met een Malawiaan getrouwd was, huwelijksproblemenDevolgende kreeg en weer terug naar Nederland is gegaan?”
“Ja, zoals alle blanken die met een Rasta zijn getrouwd”
“Is Millas man ook een Rasta?
“Ik geloof het wel.”
Het hutje fungeerde als koelkast. Door een klein beetje water constant op het dak te laten lopen dat dan langs de wanden van het hutje sijpelt, blijft de inhoud koel. Interessant!! Waarom Mark het niet meer gebruikt, begreep ik niet goed van hem. Ik moet toch die Karlijn es ontmoeten. Milla heeft haar contactgegevens wel.
“Ik zal je dekwekerij van Seeds for Zoë laten zien. Die is vlakbij.” We volgen Mark. Ene Benedictor wil ons wel graag rondleiden over de grote kwekerij. Mark smeert hem, hij heeft een afspraak met zijn vrouw.
Na een minuut of vijf breek ik Benedictor af. Of we een andere keer terug mogen komen, wij zitten ook in tijdsnood. Gauw het gastenboek tekenen, vaste prik overal bij ieder bezoek.
“Linksaf, we zijn vlak bij de verharde weg”. We moeten wel over een paar planken over een stroompje. Bright gaat even controleren of het bruggetje het houdt. Ik zie de planken doorbuigen als hij er op springt. Er zijn autobandensporen te zien. Vooruit dan maar.
“Niet stoppen, gestaag doorrijden. Niet stoppen wat er ook gebeurt!”. Satiel probeert het. Pfff yes.
Ik grap opgelucht, als Bright weer ingestapt is “Als Bright er niet doorzakt, kan de auto er ook veilig over.” De goeiert kan er hartelijk om lachen.
Milla belt “Waar blijf je. Het is tijd. Stuur mij maar een whatsappje dan stuur ik je de kaart waar je wezen moet”. Ik worstel met de whatsapp. Geen verbinding. Iets met de instellingen? Ik kom er niet uit, Satiel wel. Pfff yes.
Het kaartje komt er aan. De jongens puzzelen waar het is. Als ze er uit zijn, rijden en hobbelen we naar de afgelegen plek.
Ik heb mijn mooi ‘gebatikte’A frikaanse jurk aan. Het schijnt onmiddellijk op te vallen, kreeg eral meerdere de complimentjes over vanmorgen, vooral van mannen. (!!!) Men is hier lang niet zo scheutig met complimenteren als inNederland, het stofje moet dus echt wel bijzonder zijn. Men vraagt iedere keer of ik het in Malawi gekocht heb. Nee, sorry, in Burkina Faso.
De ladies zijner bijna allemaal al. Het wordt wel een gezellige middag en ook al heb ik er niet zoveel aan, het is toch goed om me in deze gemeenschap regelmatig te laten zien. Ik hoop hier een begin van een netwerk te vinden dat invloed heeft in Mzuzu. In Afrika is minder belangrijk wat je kent dan wie je kent.
Onze Frans-Canadese gastvrouw praat heel veel en snel, met een gruwelijk Frans accent in haar Engelse uitspraak. Ze is wel hartelijk maar nogal lief-dominant.
De lunch is over-overvloedig met meegebrachte gerechten. Ik had niet ontbeten, wetende dat er super lekkere schotels vanmiddag geserveerd zouden worden.
Ik heb weer een ledstring afgenomen van de voorraad, als verplicht kerstkadootje. Iedereen trekt een nummertje. Nummer 1 die een presentje mag uitzoeken heeft pech, die kan niet van een ander ‘stelen’. Hoe verder in het spel, hoe meer uitgepakte spulletjes op tafel komen. Je mag kiezen, een kadootje stelen van een ander of zelf een nog ingepakt dingetje uitpakken. Kadootjes kunnen niet vaker dan twee keer gestolen worden. Ik heb nummer 3, ben niet geïnteresseerd in een spaarvarken of badzout. Er zit een potje citroenschiljam (lemoncurd) en een ‘olijf’- verzorgingssetje waar geen druppel olijf in zit. Er wordt jammer genoeg niet veel gestolen,dat het spel leuker moet maken.
Milla heeft plots pijn in haar voet. Weet niet waar het vandaan komt maar kan even niet meer lopen. Ik houd haar jongens wat in de gaten. Spelen op de schommel en de glijbaan, oooh wat spannend.
Ik babbel met zoveel mogelijk mensen, ben hier in de eerste plaats om te netwerken…
Grace van de macademia farm is er niet. Ik hoor dat ze haar eigen kerstlunch op de 22e geeft. Iedereen is uitgenodigd 😉 Ik heb een dubbele agenda. Zal ik die na die lunch ontvouwen of er voor? Uuhh, beter een paar dagen later, net na kerst. Goeie timing is belangrijk voor wat ik van haar en haar man voor elkaar wil krijgen…..(uitgekookt he;-)
Ik rijd met Milla en de kinderen naar huis. Ik commandeer haar op de bank met haar pootje omhoog, wat eindelijk lukt, samen met Zion, de jongste die doodop is. Ik speel een vorm van memory met Leo van drie. Hij vindt het prachtig en is super lief. Natuurlijk, hij krijgt alle aandacht. Er hoeft geen avondeten gemaakt te worden, niemand heeft nog trek. Noah is in geen velden of wegen te zien. Ik breng de Leo naar bed na een heerlijke wasbeurt waar hij van geniet. Nee, dat lukt toch niet, dat moet mama doen. Millas voet is al een stuk beter. Ik ga blogschrijven.
De muggenpopulatie begint toe te nemen nu het vochtiger wordt. Ik moet me beter gaan beschermen. Ben blij met mijn klamboe.
Als het goed is hebben Bright en Satiel hun huiswerkopdrachten uitgevoerd vanmiddag. Satiel de financiële cijfers waar ik al maanden om vraag en Bright verzamelt de demografische gegevens op het gemeentehuis. We zullen morgen zien hoe ver ze zijn gekomen.