Als organisatie in Malawi zijn we al aardig gegroeid. Er is behoefte aan een nieuwe organisatiestructuur. We houden de overhead zo laag mogelijk maar 2 man salaris, een (bestaande) auto, een (nieuwe) motorfiets, nog een pc en smartphone voor Ephraim, en een internetverbinding kom je gewoon niet omheen. Satiel wordt verantwoordelijk voor financiën en nieuw aan te stellen field officers en Ephraim vooral voor training en mede-monitoring.
We blijven ons hoofdzakelijk op micro kredieten aan VSL groepen concentreren omdat die waarde toevoegen. De kredietlimiet per persoon in een groep, wordt verhoogd naar 150,000 kwacha met verlengde terugbetaaltijd. Kredieten uitzetten vanaf februari 2019 (na training), een maand ‘opbouwtijd’, terugbetalen met 30% rente in de bank in 7 maand. Om de portfolio zo groot mogelijk te maken, kunnen vanaf april nieuwe kredieten uitgezet worden met de al terugbetaalde bedragen aan nog wachtende mensen. Tussen december en februari alles opschorten, dat is een magere tijd en iedereen is op het land bezig. Goed evalueren. Rentes gebruiken voor scholen aan het eind van het schooljaar (augustus). De gemeenschap verbetert zo zelf zijn school.
De fieldofficers, opereren in een bepaald gebied, liefst hun eigen woongebied, monitoring, begeleiding en hulptraining. Hun remuneratie is bepaald percentage van de rentes, niet over het verantwoordelijke kapitaal. Fieldofficers assisteren met uitzetten van nieuwe kredieten. Ieder werkgebied omvat gemiddeld 300 mensen in 25 VSL groepen aan het begin, breidt zich uit totdat iedereen ‘is voorzien’. Het grootste aantal mensen bereiken we al wel met die 25 groepen.
De H2LDC groep krijgt nieuwe taken, hoofdzakelijk assisteren van de fieldofficers.
Mooi, we zijn aardig opgeschoten. Het is tijd om naar Bright te gaan die ons voor de lunch had uitgenodigd. Hij woont in het buitengebied van Mzuzu, met zijn gezien van 3 kinderen. Zijn vrouw heeft een piepklein kruidenierswinkeltje, de enige in de wijde omgeving. Vanwege Brights business managementstudie, heeft het gezin het eigenlijk te krap.
Na de maaltijd zeggen we een krediet van 100,000 @ 30%, 6 maand, toe om meer voorraad voor het winkeltje te kopen. Ook geef ik zijn vrouw de menstruatiekit van Just for Girls. Zij zegt toe dat ze dat met de moedersgroep van de school, gaat proberen te produceren. Ze kan, met de hand, naaien.
Voor Brights studielening was nooit over rente gesproken. De inflatie is rond 10% in Malawi. We zeggen hem de laatste semester van 100,000 toe zodat hij zijn diploma kan halen, plus dat deel van 200,000 dat hij in maart zelf niet op kan brengen voor de examenkosten.
Hij maakt zelf een terugbetaaloverzicht tegen 0% rente maar inclusief inflatie, zodat, wanneer hij – ooit – een baan krijgt, wij de waarde van zijn initiële lening, aan de dorpelingen ten goede kunnen laten komen. Dat is best en ingewikkeld overzicht, maar als business student mag je dat van hem verwachten. Ik ben benieuwd.
En ja, zoals beloofd heeft de indische manager van Kawalazi Estate een pakketje macademiapoeder gestuurd. Dat gaat hier heel eenvoudig. Als adres staat de stad, de naam en het telefoonnummer van de ontvanger. De rest snap je. Er zit een pondje poeder in. Ik neem het mee naar Nederland voor verdere experimenten, misschien lab onderzoek, om een gezondheidspasta mee te maken.
O jee, mijn visum is al 2 dagen verlopen. Volgens Reinier is het wel belangrijk om het te verlengen, ook al is het maar voor een paar dagen, anders zou ik problemen kunnen krijgen bij de uitreis.
Op naar het immigratiekantoor. Afrikaans-eigen, zijn (overheids)kantoren stampvol, heet, lawaaiïg en benauwd, mensen wachten in de gang, babies huilen. Ik mag naar kamer 4. Vier grote bureaux in een te kleine kamer, vier mannen in uniform met mobieltjes spelend er achter, drie wachtende mensen. Een leerling moet mijn verlening doen. Hij wordt onderwezen door een meer ervaren, ongeduldige kantoorprik die in zijn ‘mobielwerk’ gestoord wordt. Na het nodige in mijn paspoort gestempeld en geschreven te hebben, moet ik naar ‘de teller’, juist waar zo’n enorme rij mensen voor staat. “Maar sluit niet achteraan, gewoon naar voren lopen,” krijg ik als advies. Dat doe ik dan maar. Ik dring voor, voelt niet helemaal goed maar tot St. Juttemis wachten….. Als de teller, de enige overheidsbeamte die hard schijnt te werken, mij gebaard, steek ik haastig mijn papieren en kwachas onder het raampje door, over de papieren van de volgende in de rij. “Taonga”. Na het nodige gestempel en gekrabbel, wring ik me weer door de menigte, terug naar het immigratiekantoortje. Weer gestempel in mijn paspoort en ik mag naar huis. Pfff.
Ah, bijna vergeten, paar kleine presentjes kopen voor thuis. Op koffie na, dat ik vorige keer al meegenomen had, vind ik alleen macademiahoning. Da’s dan ook wel echt bijzonder spul.
Dan zoeken we naar gedroogd fruit. Zowaar, die mzungu was niet helemaal gek met haar zotte idee van fruit drogen. Een 250 grams zakje van een ‘assortiment’ gedroogde abrikozen, pruimen, peren en perziken in een hersluitbaar zakje kost meer dan €4. Vooruit, dat zet zoden aan de dijk. De jongens vinden het wel lekker op de pruimen na. Ik ben betere kwaliteit gewend maar ze zien dat fruit drogen winst kan opleveren voor de projecten.
We zoeken verder naar grote glazen potten. Normaliter heeft Shoprite alles wat je maar kan wensen. Er staan nog 2 potten van 4 liter. “Bright, hier kan je kombucha in maken en verkopen in je winkeltje. Ik heb nog een scoby starter voor je.” Kombucha wordt in Malawi voor 400 kwacha (€0,47) in een klein flesje van 300 ml verkocht.
Het lijkt hem wel wat en gelijk heeft hij, de makkelijke maakkosten zijn heel laag.
Ik koop ook een grote pot voor Milla. Kleine Zion is verzot op kombucha.
In Milla’s keuken leer ik Bright hoe je het maakt. Hij gaat blij naar huis met een volle pot.
Dan maak ik nog voor Milla een potvol en de laatste scoby gebruik ik voor de kleinere pot die Satiel zondag mee naar huis neemt. Milla ruilde graag haar kleinere pot voor het vier liter exemplaar.