Terwijl we richting Lilongwe rijden, kan ik mijn blog verder schrijven. We hebben dezelfde chauffeur ingehuurd als op de heenweg. Ik zie het niet zitten om de 6 uur over over de gevaarlijke weg te rijden met mijn ogen.
Het noorden van Malawi, waar wij werken, heeft een prachtig landschap, fikse heuvels, groen, nog wat hele kleine plukjes regenwoud dat, als het niet beschermd zou worden, al lang in houtskool omgezet zou zijn.
Ook in Enyezini zijn alle grote bomen verdwenen. De houtskooljongens halen hun verkoopwaar van 25 km verderop en slepen het in zakken van 35-40 kg, 4 of 5 hoog op de fiets !! naar Mzuzu, 20 verder, over steile zandpaden. Wat een hondenbaan. De meesten hebben geen remmen dus als je ze tegenkomt, ga dan maar aan de kant want ze kunnen niet anders dan met levensgevaar het stuur vasthouden terwijl ze de heuvel afdonderen.
In het zuiden en midden van Malawi waar de meeste mensen wonen is al het hout al weggekapt. Het is daar heet en stoffig. Met man en macht wordt geprobeerd om het noorden te beschermen tegen deze verwoestijning, waarschijnlijk tevergeefs als de bevolkingsexplosie niet wordt aangepakt. De toekomst ziet er voor de gemiddelde Malawiaan niet rooskleurig uit. Door onwetendheid versterkt hij zijn eigen armoede.
Vandaar dat onze speerpunten, microkredieten, zwangerschapsvoorkoming en educatie zijn. Druppel op de gloeiende plaat? Jazeker. Ze maar in hun eigen sop gaar laten koken? Natuurlijk niet.
De hele wereld veranderen kunnen we niet maar de uitdaging om Enyezini (4000 huishoudens) duurzaam een beter leven te geven, gaan we aan. Een duurzaam leven betekent ook goede rentmeesters zijn van de natuur en de dieren.
Het begin is er.
Ik hoop in december verder te kunnen gaan.
Tot dan.
Gods rijke en onmisbare zegen gewenst.