Het is minder leuk maar we breien voort aan onze structuur. We verzinnende voorwaarden waar field officers aan moeten voldoen, wat we van ze verwachten en wat ze van ons kunnen verwachten
Enyezini zelf wordt in 2019 uitgesloten van nieuwe kredieten (alleen deher-geïnvesteerde bedragen) niet alleen omdat de kredieten van 2018nog niet geheel terugbetaald zijn, ook omdat het gewoon boven onsbudget gaat.
We trainen geen nieuwe schoolverlaters tot klasse-assistent. Eerst deze 13 evalueren. Zien we in september wel verder.
Ephraim nemen we in dienst voor een allowance van 120,000 kwacha per maand. Daarvan betaalt hij zelf zijn huur en zijn eigen belasting en verzekering (ook al weet ik dat hij die laatste twee niet zal doen, zoals 99% van de Malawiërs). Hij wil niet in het nieuwe huis wonen, het ligt te ver van de scholen van zijn kinderen af. Per maand schrijft hij een rapport over de afgelopen maand en zijn voorgestelde trainings- en monitoringaktiviteiten en -uitgaven voor de komende maand. Hij krijgt een motorbike ter beschikking, een laptop en telefoon. Ik hoop dat hij de vrijheid en zelfstandigheid die hij krijgt, aan kan. Wat fijn is in Malawi, is dat je niet persé de administratieve rompslomp hoeft te hebben. Zou wel verstandiger zijn maar in de praktijk zijn overeenkomsten vaak niet meer waard dan het papier waarop het geschreven is. Toch wil ik met Satiel wel t.z.t. een geschreven overeenkomst opstellen, puur voor de duidelijkheid om welles-nietes te voorkomen. Uiteindelijk trekt de stichting toch aan het langste eind maar zo wil ik niet werken. Stel dat Ephraim er met zijn voertuig vandoor gaat en volledig verdwijnt. Zou superstom van hem zijn voor kortstondige winst, zijn lange termijn inkomsten vermoordend. Honour 2 Life blijft wel bestaan, Enyezini krijgt de grootste klappen. Gevaarlijker is het beetje-bij-beetje-fraude. Daarvoor moet ik mijn voelsprieten gespitst houden, voor zowel hem als Satiel, ook al weten ze dat corruptie absoluut niet getolereerd wordt. Ik pieker er niet over een rechtzaak te beginnen in dit land. Als we het niet meer vertrouwen, trekken we ons gewoon terug en verdwijnen. Ik hoop dat het niet zover zal komen. Dat gememoreerd, ga ik verder met mijn verhaal van vandaag.
We
worden gaar van het vele nadenken. Ik heb van Milla een boek gekregen
waar ik (Chi)Tombuka mee kan leren. Lijkt me heel niet verkeerd (da’s
een Drééntse uitdrukking geloof ik) Het boek bevat veel culturele
dingen. We laten het kopiëren tijdens de lunch.
Die lunch eten
we in een van de vele restaurantjes. Het is 12 uur, dus druk. Klanten
schuiven bij elkaar aan tafel. Het restaurantje, voor Nederlandse
begrippen nog sneller in elkaar getimmerd dan provisorisch een
tijdelijk onderkomen of schuurtje uit de grond gestampt zou zijn, zal
er nog voor jaaaaren staan. Ik zit op een veel te laag, wankel houten
bankje aan een met plastic overtrokken tafeltje, nog vies van de
vorige eter. Niet zeuren, de geroosterde kip is wel lekker.
‘sMiddags
rekenen we uit wat de nieuwe maatregelen allemaal gaan kosten. Oeps!!
Meer dan verwacht maar het komt vooral door de nieuwe kredieten die
uiteindelijk meerwaarde gaan geven. Voorzichtig voorwaards. De
ambachtschool zal voor een groot deel zelfvoorzienend (moeten) zijn
door eigen tuinen, dierenfok, boomkwekerij en klussen voor de
gemeenschap. De aanschaf van gereedschap en materialen wordt het
duurste maar is onoverkomelijk. Tools4Change zal hopelijk uitkomst
kunnen bieden.
Kijk, kijk, Leo en Zion komen net uit bad.
Ahh, schattig.
Ook schattig zijn de 5 groeiende kittens in de doos in mijn kamer.
Mijn nieuwe kamer is een stukkie groter dan de vorige en de jongens mogen graag binnenlopen.
