Het gaat goed met de school, albeit langzaam. De school is opgezet als een onafhankelijk orgaan met eigen bestuur en eigen financiën, separaat van stichting Honour 2 Life.
De 985 meter lange prikkeldraad omheining heeft er voor gezorgd dat het gras en onkruid nu, aan het eind van het regenseizoen, anderhalve meter hoog staat. De twee watchmen hebben het maar druk met ‘slashen’ (met een soortement van platgeslagen ijzeren staaf dat aan de onderkant 90 graden omgebogen is en ‘scherp’ geslepen. Daarmee zwaait men over de grond door het gras. Langzaam maar effectief). Er ligt nu prachtig hooi te drogen.
De vervallen maismolen is omgeturnd in drie mooie woningen die al bewoond worden door de principal, de agricultural teacher en de skills for life teacher.
Laat ik je uitleggen wat de skills for life teacher doet. Chrissy (48 en al gepensioneerd van het voortgezet onderwijs waar ze 20 jaar les heeft gegeven) heeft nu een dubbele job.
Ze werkt voor de stichting als ‘woman councillor’, (ofwel psychosocial councillor – in de toekomst nadat ze de college opleiding daarvoor gevolgd heeft). Ze heeft een luisterend oor voor meisjes en vrouwen die bij haar terecht kunnen voor zaken die vrouwen nu eenmaal niet met mannen bespreken, zoals menstruatie, verkrachting, huiselijk geweld, vernedering, physiek en psychisch misbruik, en zo meer. Deze cultuur is geen praatcultuur zoals in Nederland. Men ondergaat en slikt, de psychische pijn negerend want men kan er nergens mee naar toe. Het is dus al een hele kunst om vrouwen en meisjes aan het praten te krijgen. Meisjes groeien op met het idee dat ze op de tweede rang komen, na hun broertjes. Als volwassenen uit zich dat, dat de vrouwen alles onderdanig aan hun man vragen en de mannen als heersers doen wat ze willen. Effectief, wordt de economie gedragen door het niet aflatende zweet van de vrouwen.
We hebben het volgende bedacht. Chrissy creëert een naaiworkshop voor groepjes vrouwen die elkaar al goed kennen. Als de vrouwen ijverig wasbaar maandverband met de hand aan het naaien zijn, stelt Chrissy ‘onschuldige’ vragen om te proberen ze aan het praten te krijgen. We hebben samen een vragenlijst opgesteld die ze uit haar hoofd kent. We hopen zo een balletje aan het rollen te brengen. Ook al kan ze niet echt veel doen, het probleem kunnen uiten, herkenning en erkenning vinden, lost al een groot deel er van op.
Ze werkt ook voor de school als skills for life lerares. Dat omvat voor de meiden die al 18+ zijn: zelfwaardering en -vertrouwen, assertiviteit, sexuele voorlichting, HIV, hoe met boys om te gaan, economische zelfstandigheid, opvoeding, hygiënisch huishouden runnen, koken, en nog een heleboel meer. Momenteel zijn het nog gemengde klassen maar ik denk dat de klassen gedeeltelijk gesplitst moeten worden tussen jongens en meiden voor specifieke boys en girls onderwerpen zodat ze vrijelijk kunnen praten. Een belangrijk curriculum dat nog in ontwikkeling is. Een cultuur kan alleen veranderen als zowel mannen als vrouwen erbij betrokken worden.
Chrissy heeft 20 jaar voor de overheid gewerkt waar een deplorabele werkmentaliteit heerst. ‘Als je aanwezig bent, heb je al recht op je salaris. Er iets voor doen, is eigenlijk niet eens nodig’. Die mentaliteit heeft ze nog steeds. 40 uur per week werken is tot nu toe totaal niet haalbaar. Bijvoorbeeld, het is nu 10 uur in de ochtend, ze gaat nu eerst haar ontbijtpap eten en dan komt ze. De werknemer bepaalt wanneer hij werkt. Omgekeerde wereld die omgeturnd gaat worden. Luiheid wordt niet geaccepteerd. Het is gigantisch lastig om pro-aktieve, zelfmotiverende, consciencieuze medewerkers te vinden.
Daarom zijn we erg blij met de principal. De man heeft ervaring, weet hoe hij met de mensen om moet gaan en te motiveren, is enthousiast, kent de wetgeving en heeft als persoonlijke missie zoveel mogelijk jongeren een opleiding te geven. Een speld in de hooiberg. Hij is wat langzaam maar voor Afrikaanse begrippen is hij echt een uitzondering. Ik ben heel blij met hem als principal. Pak van mijn hart dat hij de school van me kan overnemen, ook al blijf ik degene met de meeste ideeën.
Wel heel leuk is dat
de het toeziend overheidsorgaan Teveta, enthousiast is met onze
aanpak: de school onderdeel laten zijn van gemeenschap. Er is nog
geen enkele technische school in het land, en daar zijn er helaas nog
veel te weinig van, dat agriculture (land- en veeteelt) zo’n
belangrijke plaats in het curriculum geeft. Geen enkele andere school
heeft fruitbomen of bamboo opgenomen. We dromen er dan ook van dat we
over een paar jaar heel veel bezoekers krijgen die ook een
zelfvoorzienende school dat ‘learning and earning’ als motto
heeft, op willen zetten.
Dankzij de principal, kan ik me
concentreren op de crisis die stichting Honour 2 Life Malawi
momenteel doormaakt. Het is aan het licht gekomen dat onze project
director de projecten maar half heeft gedaan waardoor bouw- en
onderwijsprojecten niet goed van de grond gekomen zijn. De hiervoor
bedoelde fondsen heeft hij weggesluist naar eigen activiteiten.
Tevens blijkt dat de training en monitoring officer ook corrupt
is. Behalve dat hij niet presteerde en met gladde praat dat trachtte
te verdoezelen, vervalste hij bonnetjes, verdonkeremaande geld dat
hem door de kredietontvangende groepen als termijnterugbetaling had
ontvangen.
De training en monitoring officer staat morgen dus
geen salaris te wachten maar een afstand doen van telefoon, pc en
motorbike en wordt hij zonder vervoer en baan naar huis gestuurd. De
lening die hij nog terug moet betalen, verhalen we op de project
director die het maar met hem moet uitzoeken. Het zijn tenslotte
dikke vrienden.
De project director heeft in 2018 een – veel
te groot – huis laten bouwen met krediet van de stichting. Die gaan
we terugeisen zodat het verhuurd kan worden aan blanken, rijke
stichtingen of missionarissen voor pakweg 200 dollar per maand.
Wanneer de schulden zijn afbetaald, eerste schatting is over 26 jaar,
kan hij het huis terugkrijgen.
Natuurlijk gaat ie
tegenstribbelen. Maar meneer heeft de wet overtreden als directeur
van de stichting. Daarom winnen we legaal advies in met de
strafmaatregelen die hij kan verwachten als hij niet meewerkt. De
brief naar de advocaat is al de deur uit. In Malawi is men erg blij
met donoren en die worden dan ook zoveel mogelijk beschermt. Ik denk
dat we een goede kans maken dat hij de auto en het huis aan ons
overdraagt. De Malawiaanse gevangenis is, vooral voor mannen, geen
prettige plaats om jaren te verblijven.
We zetten dus een
nieuwe stichting op met nieuwe mensen. Alfred, onze jonge maar
veelbelovende financial officer (hij is degene die het grootste deel
van de frauduleuze praktijken boven water heeft gehaald), zal aan het
roer staan, gesteund door de principal en mij via internet. Drie
directors, waaronder ik, houden een oog in het zeil en steunen
Alfred, Jack, Chrissy en Masozi waar mogelijk. Voordat ik vertrek,
stroomlijnen we alle aktiviteiten nu er eindelijk duidelijkheid is
gekomen van alle operaties. Via onze veldwerkers, vergaren we de
informatie die we nodig hebben en verspreiden onder de bevolking wat
zij nodig hebben. Deze keer zal de stichting niet meer opgelicht
worden omdat we nu wel goed georganiseerd zijn, korte
communicatielijnen hebben en een ‘waterdicht’ 4-ogen accounting
systeem opzetten. We bouwen voort op de successen en schuiven de
program director de schulden toe zodat de gemeenschap (100,000
mensen), wel eindelijk vol profijt kan hebben van de projecten zoals
ze bedoeld waren.
Komt goed.