Au au au, mijn rug is zo stijf als een plank. Alle rugspieren doen pijn.
Ik heb helemaal geen zin om naar Enyezini te rijden en een filmpje te schieten in de CCAP presbiteriaanse kerk. Maar belofte maakt schuld….
Na bewerking, stuur ik het ze op met emailadressen van hun Europese en Amerikaanse broeders zodat beste pastor zelf contact op kan nemen voor steun. Dat lijkt me voldoende voorgekauwd.
Het regent al weer. Toch is de weg niet slechter dan gisteren. De weg naar de kerk is een paar dagen geleden ‘vernieuwd’. Het was een redelijk vlakke weg – in verhouding- totdat er een ploegje met schoppen aangezeten heeft. Voor het eerst schakel ik de 4WD in. We glibberen overdwars door de diepe modder de weg over. Ik kan alleen maar gelijkmatig gas blijven geven en sturen, sturen. We blijven gelukkig bij de greppels naast de weg vandaan.
Er zitten maar een paar mensen in de kerk vanwege de regens.
Er zijn drie diensten vandaag.
Elke dienst duurt ongeveer anderhalf uur. Na de eerste slaapverwekker op hele tonen, komt de doopdienst. Vier babies en een jonge vrouw krijgen water op hun hoofden gesprenkeld. De kleintjes zorgen voor wat reuring in de tent. Ik heb genoeg beelden voor een ‘promo’filmpje en vluchten weg nog voor de huwelijksbevestigingsdiensgt.
We worden achterna geroepen. We moeten eerst eten, nsima met kip.
In het “trading centre”, ofwel dorpskern, komen we Wiseman tegen op zijn fiets. Hij is niet blij. De fietsen vindt hij maar waardeloos. Ik denk dat hij nog teleurgesteld is dat hij de groene fiets niet heeft gekregen. Zijn trapper zit los. Inderdaad, de linker trapper is super knullig in elkaar gezet. Er zit een verkeerde moer op. Ik maak een filmpje van de er nog net niet afvallende trapper. Neem ook een foto van de platte band van een andere fiets. Er zit geen ventiel op. Die is er waarschijnlijk afgefloept toen toen die jochies vrijdag ‘belangrijk’ aan het doen waren. Het ventiel zal wel ergens in het gras liggen, net als de goede moer van de trapper. Zoeken in de hooiberg, gaan we even niet doen. De derde fiets kunnen we zelf maken, versnelling bijstellen die nog in fabrieksstand stond, dus helemaal niet aangespannen. Met wat kunstgrepen door gebrek aan gereeedschap, krijgen we voor elkaar het mandje te plaatsen op Wisemans fiets. Zijn humeur verbetert al. Ik geef hem ook de 11 fietssloten zodat hij als eerste kan kiezen. Ik moet niet vergeten dat hij een belangrijk man in de gemeenschap is, hij is tot “ADC-chair” gekozen, ik praat met de voorzitter van het Area Development Committee. Da’s bijna hand in hand met Mbondolo Nkhambule, de chief van de regio die nog altijd veel respect van de bevolking geniet.
Onze committee leden druppelen langzaam binnen. Weer is niet iedereen er en bijna niemand op de fiets. Wel doen alle telefoons het. Chrissy vraagt of we aan haar telefoon gedacht hebben.
“Oh nee, spijt me, knots vergeten. Ik zet het nog een keer op de boodschappenlijst. Maar….je hebt toch een smartphone want we appen met elkaar…”
“Jawel maar de batterij is heel slecht en het scherm is gebroken”.
“Ahh, ik begrijp het. Als je wilt kan je een nieuwe batterij en een nieuw scherm op je bestaande telefoon krijgen, ofwel de nieuwe, eenvoudige zoals de anderen. Wat heb je het liefst?”
“Een nieuwe”, zegt ze met een verlegen glimlach.
“Ja goed joh, doen we dat”, zeg ik luchtig. Ikzelf zou voor de smartphone gekozen hebben maar vind haar keuze prima. Is een stuk eenvoudiger voor ons dan achter de onderdelen aan te gaan.
De laatste voorbereidingen voor het lunchfeest op de 25ste laat ik aan de jongens over in hun lokale taal, het Tombuka.
Ik loop naar buiten waar Jackson nogmaals vraagt of onze organisatie hem wil helpen met het halen van zijn rijbewijs. Ik zeg hem eerlijk dat ik twijfel om een ex-alcoholic een rijbewijs te laten halen. Het recidiveringsgevaar is groot. Hoe sympathiek ik hem ook vind, hij moet eerst bewijzen dat hij 3 maand clean blijft. Hij lijkt heel vastbesloten zijn gezin weer bij elkaar te krijgen. Zijn vrouw heeft gezegd dat ze pas terugkomt als hij clean is en een baan heeft. Ik kan met haar meevoelen. Jack heeft haar al eens naar het levengestaan in een beschonken bui.
Al met al zijn we weer aan de late kant, aankomen in het donker in Mzuzu zo vlak voor de kerst is nogal riskant. Nee, we mijden voortaan het benzinestation dat dubbelt als ontmoetingsplek, vlak bij de overvolle markt. We ontmoeten vanaf nu op de parkeerplaats van Shoprite.
Noah is thuisgekomen met een puppy. Hij was te koop aangeboden door iemand die geld nodig heeft voor de kerst. Het beestje lijkt wel een varkentje, zo dik zit hij nog in zijn puppyvet. Het meer dan mollige beestje is hooguit vier weken oud. Met zijn kraaloogjes lijkt hij zeker op een biggetje. Milla protesteert.
“Ik wil geen vijf honden hebben, vier is me al teveel.” Noah reageert met niet meer dan “ik wil er mee gaan fokken.”
Zowel hij als Milla weet dat de puppy zal blijven.
