Mijn hoofdtaak deze reis is dus het opzetten van de ambachtschool. Het gaat eerst een modelboerderij worden dat aktief met dorpelingen communiceert en instrueert hoe God wil dat mensen weer beter in contact met Zijn Schepping kunnen komen en daardoor met Hem. De harten van mensen zijn verhard geraakt door het zware leven en van Hem weggedreven. In Europa zijn de mensen egocentrisch geworden door overdaad, hier door gebrek aan basisbehoeften. Het resultaat is hetzelfde.
Dorpelingen en oudsten (respect voor grijze haren heeft men hier nog, dus ik zit goed😬) werken aan alle kanten mee met onze plannen voor de school. Ik heb ze mijn visie kunnen overdragen en bid dat men doorgaat als ik weer wat maanden weg ben.
Ik werd vanmorgen wakker van een loeiende koe. Half vijf, vlak voor het ochtendgloren. Gisteravond hoorde ik al een koe af en toe loeien. Nu loeide hetzelfde beest indringender. Vreemd! Ik kon er niet meer van slapen, dus trok ik m’n stoute schoenen aan en liep richting het geluid. Alles nog stil en donker. Ik strompel over de omgeploegde grond door het natte hoge gras. De koe loeit bijna constant, nu dichterbij. In de huisjes van mijn buren geen beweging. Een hond doet een poging tot blaffen en is dan stil. Eindelijk kan ik dichter bij de omheining komen waaruit het geloei komt. In het schijnsel van mijn telefoonlampje zie ik twee koeien, schijnbaar te rusten op de grond. Ze zijn nu stil. Geen idee wat er aan de hand is of hoe ik die omheining binnen moet komen. Ik zou dan toch niet weten wat ik zou moeten doen om het beest te helpen. Ik loop maar weer naar huis, Naäma, mijn hondje blijft angstig dicht bij me. Ik wacht tot het licht wordt. De koe loeit weer erbarmelijk. Half zes. Het is volop licht en bewolkt. Hier en daar zie ik al mensen. Ik loop weer op het geluid af, best een beetje beangstigd. Wat zou men wel denken? Waar bemoeit die mzungu zich mee? Toch moet ik het weten. Misschien is het dier in barensnood en kan men de dierenassistent niet betalen, dus hoopt men voor het beste? Is een beest verstrikt geraakt? Ik kom een man tegen die al eens kombucha van me gekocht heeft voor zijn zoon die last had van opspugen van geel vocht en maagpijn had. Ik maak een vragend gebaar. “baby”, zegt hij. Nu word ik nog ongeruster. Toch een dier de hele nacht al in barensnood? Gedecideerd stap ik nu naar de omheining van stevige stokken. Drie koeien in een dikke laag modder en stront. Geen koe te zien dat aan het kalven is.
Dan komt om de hoek van het huisje een man die een klein kalfje op zijn wankelijke pootjes voortduwt. Het beestje zit onder de aangekoekte modder. De man begint enkele stokken van de omheining los te trekken. Ik snap het. Moederkoe heeft de hele nacht om haar pasgeboren jong geloeid. De man had het kalfje weggehaald vanwege de diepe modder. Eigenlijk niks ernstigs aan de hand dus, als je de modderstront en de koe’s moederinstinct niet meetelt. Het jong vindt mama’s uier. De rust is teruggekeerd. Ik ben opgelucht.
Dagelijks hoor ik dieren in pijn of angst. Vooral varkens worden in veel te kleine kooien gehouden met te weinig voedsel en in een dikke laag uitwerpselen. Hokken schoonmaken? Nog nooit van gehoord!!
Ook al ben ik tegen varkens fokken voor hun vlees, we gaan er toch een paar houden op de boerderij, met als doel de dorpelingen te laten zien hoe ze in goed rentmeesterschap de beesten moeten verzorgen en voeden. De mensen hebben het hier zwaar, maar de dieren hebben het vaak nog moeilijker. En dieren kunnen niet praten of zich verdedigen. Uit onwetendheid en gebrek aan compassie martelt men zijn vee. Ik hoop dat de boerderij ze op andere gedachten kan brengen. Nog een lange weg te gaan.
Dan hoor ik een kind huilen. Daar kan ik ook niet tegen. Een jochie van een jaar of drie staat vertwijfeld om zijn moeder te huilen, zijn t-shirtje in zijn knuistje wringend. Moeder staat een 30 meter verderop. Ze loopt bozig pratend naar het jochie met een bosje gebladerte in haar hand. Ze draait het kind ongeduldig om en stuurt het terug naar huis, hem op de beentjes slaand met het bosje. Dat resulteert in nog harder gehuil. Moeder loopt vlot weer weg. Een minuut later zie ik het jongetje voorbij schieten, weer richting mama. Opvoeden is niet makkelijk.
Je ziet, er gebeurt genoeg. Blijf bezig als een klein baasje. Naäma is net weer terug van rooftocht naar voedsel, alsof ze thuis niks krijgt. Ze is dikker dan de meeste, uitgehongerde honden maar het gejaag naar voedsel zal wel in haar genen zitten. Toch is ze een een Hollands huisdier. Ze kruipt soms onder mijn rok om warm te blijven en mag maar al te graag even tegen mijn grote warme lichaam liggen. De meeste mensen zijn bang gebeten te worden door honden, vanwege de angst voor hondsdolheid dat veel voorkomt. Terecht. Honden worden binnenshuis niet toegelaten en ook niet gevoerd. Mensen eten dikke maizena als maagvulling met een heel klein beetje groenten en af en toe een stukje kip of geit. Sommige kindertjes lopen rond met bolle buikjes en magere beentjes. Ondervoeding.
Dieren krijgen ook te weinig eten, zijn vel over been.
Er is nog veel te doen.