Ah, er is weer eens geen water. Gelukkig heb ik de twee waterfilters gisteravond bijgevuld, hebben we vanmorgen tenminste fatsoenlijk drinkwater.
We hebben een drukke dag voor de boeg. Ik bel Satiel om 10 uur, een uur na de afgesproken tijd. “Nog een halfuur, dan ben ik er.” Dan kan je op je klompen natellen dat het minstens nog een uur gaat duren. Wel errug veel later dan afgesproken, ook al heeft hij eerst urea gekocht en op transport gezet. Hij beweert dat hij om 8 uur al bij de winkel was. Spijt me, geloof ik deze keer niet. Ik zet nog maar een kop koffie.
Half 12 kunnen we naar Enyezini.
We gaan vandaag filmpje maken op de CDSS dat ik voor hun promotie zal kunnen gebruiken. Ze willen graag partneren met een school in Nederland, best overeenkomend is, denk ik, een MAVO of VMBO. Hoe we, als stichtingsbestuur, dat nog in kannen en kruiken zullen gieten, zien we later wel.
Met mijn mobiel, waar best een goeie camera in zit, maak ik een paar filmpjes. Het schoolhoofd wordt geïnterviewd. Hij geeft voor de vuist weg een knappe, korte, charmante presentatie. Heel profi. Ephraim interviewt drie leerlingen, dat gaat ook best wel redelijk. Ik zet de school op film zoals het is. Niet opgepoetst, niet negatief. Iemand die zich aanbiedt om de zeven korte filmpjes tot 1 geheel van een minuut of vijf te editen??
Na een snelle lunch van nisma en omelet (jaaa, eens iets anders), zien we Mbondolo Nhkambule, de regio chief in het dorp lopen. Net degene die we nodig hebben. Edward Kaunda, de vorige Area Development Chairman (nu plaatsgemaakt voor Wiseman Soko) die we iets eerder opgepikt hebben, vertaalt. Ik wil graag dat Mbondolo ons een fysiek veld aanwijst voor houtskoolproduktie, niet al te ver van het dorp, niet te steil en niet te ver van water vandaan. Ai, dat is te veel gevraagd. Hij wil wel, maar dat is er gewoon niet, alle bruikbare velden zijn in gebruik voor voedselproduktie. Hij wil overleggen met de andere chiefs en zaterdag, bij onze big meeting, uitsluitsel geven.
Wiseman is ook in de buurt. Hij krijgt de afgedrukte Ventilated Improved Composting Latrine papieren. Dan zien we zaterdag wel hoe het publieke toilet gebouwd gaat worden.
De SureSureKleermaker beloofd dat ik mijn nieuwe jurk zaterdag aan kan hebben. Hij vraagt ook of ik aan zijn project gedacht heb. Hij wilde in april al dat we een huis cum werkplaats voor hem bouwen want zijn huidige werkplek is verre van ideaal. Hij zit tussen een hek en de voorkant van een winkel. Het hek is absoluut veiliger voor hem maar omdat zijn plek minder dan een meter diep is, wordt hij nat in de regen en snikheet in de felle middagzon. Hij heeft al kleding van klanten verloren door de nattigheid.
We gaan het overleggen, kost weer een €3000
Het wordt tijd naar huis te gaan. We droppen Edward bij zijn huis af. In een rustig gangetje over de kortste maar slechtste weg rijden we naar Mzuzu. Bij Matuli school zien we een meute kinderen metgrondhakgereedschap zwaaien. We stoppen. Een groot gedeelte van deharde grond is al omgewoeld, klaar om met gras ingezaaid/gestekt teworden. Geweldig. Onder luid gekwetter maak ik een kort filmpje. Ditis heel bemoedigend. De twee jonge leraren zijn trots op onze complimenten. Ik leg ze uit dat Matuli ook 50 fruitboomzaailingen kan krijgen, én de kredieten.
Ze bedanken ons voor het houden van onze belofte.
O ja? Welke dan?
Twee zusjes, uit Matuli, zijn gisteren gekomen als klasse-assistent.
Ah, da’s leuk.
Waren alle scholen maar als deze.
Wat zit er in de lucht vandaag? Sika heeft een bijtbui…
en Leo is vanavond onder het eten bijzonder vervelend en eisend, ook al heeft Milla lekker gekookt. Het kind krijgt geen duidelijke leiding van de ouders. Die laten de meeste gebeurtenissen maar betijen, het schip strandt altijd wel ergens. Ik heb Milla nog nooit met de kinderen zien spelen. Die krijgen meest negatieve aandacht met een afkeurende roep van hun naam. Door te dreinen en te gillen krijgen de kinderen vaak hun zin. Deze keer niet. Moeder en vader zijn in andere kamers. Ik pak huilende en schreeuwende Leo bij zijn ‘nekvel’ en zet hem in de badkamer. “Als je gekalmeerd bent, mag jeterugkomen”. Hij verpest het voor Zion. Die eet met tjoeke-tjoek-treintje nog een beetje. Hij beloond me met een stralend gezichtje.
Als het gedrein eindelijk gestopt is, ga ik weer naar Leo toe.
“Ga je mee?” zeg ik opgewekt, hem mijn hand toestekend. Hij kan zich toch nog niet helemaal overgeven. De innerlijke vechtpartij heeft hemveel energie gekost. Ik pak hem op en we gaan samen zijn bord leegeten. Dat is koud geworden. De schaal is nog wel warm. Ik voer hem stukjes ‘njama’ (vlees) met een spelletje. Hij knapt op vande persoonlijke aandacht. Het leed is vergeten.
Dat het een klerezooi in huis is en Afrikaans vies, stoort me (meestal)niet. Wat me wel stoort is dat kleine Zion een paar dagen geleden nog ‘savonds laat, volledig aangekleed, op zijn tractortje rondreed terwijl mama en papa al sliepen. Toen heb ik hem pontificaal bij mama in bed gelegd, die er nauwelijks wakker van werd.
Hij kan trouwens, net als zijn grote broer, behoorlijk kwaad worden.
Ik ben al in dromenland als Milla op mijn deur klopt.
“Er is iets met Noah, hij heeft veel pijn in zijn rechterborstkas. Wil jij met hem naar het ziekenhuis gaan alsjeblieft, dan blijf ik bij dekinderen.”
Door de uitgestorven stad, het is half twaalf, rijden we naar het regionale ziekenhuis. Noah kreunt af en toe van pijn. Er zijn geen andere patiënten. De dokter laat op zich wachten.
De uiteindelijke diagnose is longontsteking. Oei, de kinderen waren ook al zo aan het hoesten vanavond, ook al is longontsteking niet direct besmettelijk, toch? Na nog een half uur wachten op medicijnen, zegt Noah dat ik maar beter naar huis kan gaan om geld op te halen anders krijgt hij de medicijnen niet mee. Als ik om 1 uur het ziekenhuis weer inloop, is het opnieuw wachten, op de cashier.
Ik sta paf, wat een land!!!
Het staat bol van corruptie en men verstikt zichzelf in de angst er voor.
Blijkt later dat een of andere dronkaard er met bepaalde sleutels vandoor was gegaan….
Omkwart voor twee kunnen we onze bedden weer opzoeken. Noah voelt zich al wat beter door de pijnstillende injecties die hij gekregen heeft.