Ik word wakker van een geluid uit mijn jeugd, een kerkklok die over de nu verstilde stad klinkt. Het is zes uur in de ochtend.
Tegen acht uur, terwijl ik aan het schrijven ben, hoor ik een hevig hondengegil. De oudere pup heeft zich vastgezet in de kippenren en kan er niet meer uit. Noah heeft het ook gehoord. Hij opent het hek en zegt dreigend ‘out’. De pup vlucht er doorheen, maakt zich zo klein mogelijk, bij voorbaat al luid gillend, want hij verwacht eenpaar fikse klappen te krijgen. Dat gebeurt deze keer niet, door mijn aanwezigheid.
Ik had geen tijd met de jongens afgesproken voor vandaag. Expres.
Om kwart voor 10 komt Satiels appje binnen: “we hadden geen tijd afgesproken. Als je ons nodig hebt, app dan. We zijn bezig met onze opdrachten.”
“Inderdaad,we hebben geen tijd afgesproken. Laat maar weten wanneer jullie klaar zijn zodat we het kunnen bespreken,” app ik terug. Even kijken hoe hij met lossere banden omgaat.
Het lijkt me wel enkele dingen nog even op een rijtje te zetten.
“Te doen lijstje:
– projectaanvraag- en kredietevaluatieformulieren afdrukken
– waterpas en touw die we in april gekocht hebben van CDSS meenemen
– mailadres opvragen van CCAP church.
-kopen: voorruitwissers, urea, zakken voor zand.
Dat zijn de snelle, makkelijke dingen nog te doen.”
“We moeten nog plannen voor
– Bezoek Chintuli en Mwenje
-28/12: bezoek Sonda Technical College (die ons goede tips kan geven voor de ambachtschool)
-7/1: filmen op de CDSS (voor promofilmpje waarmee ze partnerschool kunnen zoeken)
-voorbereiden eindpresentatie 12/1
12/1 big meeting
14/1 huilen want ik vertrek
Via Reinier, Kayipa verbinden met gemeenschappenvoor waterpompenonderhoud, en Aaron en Andrew inschakelen
Speerpunten zijn:
Ambachtschool, houtskoolproduktievelden, energiezuinige oventjes, erosie, interscholencommittee bijeenkomst, kredieten…plus wat ik vergeten ben. “
Satiel appt terug “huilen op 14/1. Wat bedoel je?”
Grap mislukt.“Sorry, dat is mijn humor. Ik vertrek die dag,”
We zijn dus de District Commissioner vergeten, de hoge pief van het goevernement die geïnformeerd moet worden wat er allemaal gaande is in zijn district. Jammer dan, het gouvernement is nu op vakantie. Kunnen de jongens alleen wel af na mijn vertrek.
En we moeten nog contact opnemen met Teveta, de overheidsinstelling die technische- en ambachtscholen (bijna hetzelfde) bijstaat met het dagelijks management en die leraren verschaft. Ja prima, maar we willen wel mede ons zegje hebben in het curriculum. Bijvoorbeeld geen zoete cakejes leren bakken maar goede kennis van voeding en koken op een gezonde manier aanleren, binnen de (beperkte) mogelijkheden in het dorp uiteraard, anders schieten we ons doel voorbij.
En we willen dat de jongens (en meiden als ze willen) onder leiding van de leraren nuttige praktijklessen krijgen, zoals het repareren van schoolmeubilair en de vier huisjes voor de basisschoolonderwijzers, die nu leeg staan, opknappen. Leer ze meteen in de praktijk goede VIP-toiletten te bouwen in plaats van eindeloze proefmuurtjes optrekken en weer omgooien.
Neem ‘fietsreparatielessen’ op in het curriculum, uit te breiden naar bromfietsreparatie in de toekomst. En zo hebben we nog een paar noten op onze zang, die op de harde schijf van mijn pc-ter-reparatie staan.
We willen in principe best de school overdragen aan de gemeenschap. Het wordt de eerste in het district, de paar andere ambachtscholen zijn privescholen. Ik vraag me af waarom. Gaan we nog navragen.
Ah ja, mister Phiri van de Technical College voor Masozi willen we nog een paar vragen stellen.
O, en laat ik Catherine Hara niet vergeten, hoewel…..de dame is vooral op stemmenwinpad uit.
En wie had voor de flesjes frisdrank gezorgd gisteren?
Blijkt een businessman uit Emsezini te zijn die regelmatig iets voor de gemeenschap doet. Die man wil ik wel graag ontmoeten.
Na nog een paar appjes schrijft Satiel “er hangt een vieze lucht in de auto, van het vlees van gisteren, dus ik laat de auto wassen. Het is echt een vieze lucht.”
“Ja, dat geloof ik dat de auto nu stinkt”. Gisterochtend rook ik het vlees al, verpakt in losse plastic zakjes. Hij heeft gelijk, als de auto nu niet uitgewassen wordt, kruipen morgen de maden door de kofferbak.
Vandaag heb ik dus eindelijk de tijd om de blogs in te halen.
Voor het eerst in de drie weken dat ik nu hier ben, heb ik tijd en puf om mijn haar te wassen. Milla’s bad begint steeds meer op een echt Afrikaans bad te lijken: gaten bij de badkraan zodat je recht naar buiten kan kijken, afgevallen tegels, bijna geen waterdruk dat kokend heet of heel koud is, een zwak electrisch peertje, en gewoonweg vies. Niet getreurd, ik ben weer schoon. Fijn.
Nima, de kleuterschooljuf van Leo en Zion komt langs. Gezellig. Ik had haar ontmoet bij de tweewekelijkse ladies tea party. Een lieve vrouw, 50plus, van oorsprong Nepalese, als klein meisje met haar ouders gevlucht voor de Chinese bezetting naar India. Dankzij haar “peettante” een verpleegstersopleiding in Engeland gevolgd, daar haar Malawiaanse man ontmoet en via via allerlei landen vanwege zijn werk als voedseltechnicus, nu in Malawi gesetteld. Een bijzondere levensloop. Milla serveert lekkere koffie met versgebakken bananencake, haar ideale recept om de overvloed aan bananen te verwerken die nu op de farm rijpen. “Snij ze in plakjes, leg ze op het dak te drogen onder een kaasdoek”, zeg ik snugger. Het is regenseizoen, oen.
Tussen de buien door is de zon best warm/heet. Ik herinner me in Burkina Faso zwartmetalen zondroogapparaten gezien te hebben. Zou hier toepasbaar moeten zijn, met een ruime overhang om de regen, die vaak gepaard gaat met een sterke wind, buiten te houden. En een muskietennet eromheen spannen tegen verontreinigende insekten. Een idee om de volgende keer uit te proberen?
Ik geef Milla mijn keltisch zeezout met 82 natuurlijke mineralen in de perfecte verhoudingen, in dezelfde samenstelling als ons bloed. Ja ja, wij hebben verdund zeewater in ons bloed. Ieder orgaan krijgt er van wat het nodig heeft. De Almachtige laat alles in elkaar grijpen en afhankelijk van/interaktief met elkaar zijn. Zo prachtig. Keltisch zeezout (en Himalayazout ook) is zoveel beter dan het doodgeraffineerde scherpe keukenzout. Thuis kan ik er makkelijk weer aankomen, hier is het niet te krijgen. Ik beloof haar, als ik volgende keer terugkom, haar app voor wat ik voor haar mee kan nemen. Als Finse weet ze precies wat ze mist in Malawi.
Het lukt om een paar grappige fotootjes te maken van Milla’s twee coureurs.
En de poes heeft haar kleintjes van de onrustige badkamer verhuisd naarLeo’s ondergoed la
