We gaan verder met in de toekomst te dromen.
In ons ‘werkgebied’ zijn in totaal 55 ‘dorpen’ varierend van klein gehuchtje tot een redelijk dorp. Enyezini zelf bestaat ook uit verschillende ‘dorpen’.(zoiets als de randstad bij ons 🙂
Stel:Als we in die dorpen, die klimatologisch best van elkaar verschillen en ook grondsoort kunnen varieren, nu eens 1 persoon, tegen hele gunstige voorwaarden, enthousiast/verantwoordelijk zouden maken voor 50 fruitboomzaailingen die wij bij Wells for Zoë (en andere kwekerijen) weghalen, dan zou de fruitproductie een enorme boost krijgen.
Die fruitbomen worden geen mangobomen of bananenstruiken, die groeien er al genoeg. Het worden citrusvruchten, ananasstruiken
We gaan ook statiegeld betalen voor plastic watercontainers van 5 liter. Die gaan gebruikt worden als dripirrigatie voor individuele boompjes van zowel de houtskool- als fruitbomen in het droge seizoen. De houtskoolvelden zullen liggen op plekken waar geen landbouw bedreven kan worden, vooral dus op heuvels, buiten de dorpen en dus ver van (bestaande) waterputten. Iedere dag vele malen de heuvel op met 20 liter water op het hoofd is geen doen, zelfs niet voor een heel legertje vrouwen, die al méér dan genoeg te doen hebben. Mannen zullen ook mee moeten helpen. Een slimme manier is 4 watercontainers tegelijk op een plankje, die maar 1 x per week (?) vervangen hoeven te worden.
mmm, een paar duizend bomen op die manier water geven is ook nog monnikenwerk. Rolcontainers kunnen 90 liter water bevatten. Over een pad zonder teveel stenen en hoogteverschillen valt over na te denken….
Dit water geven is waarschijnlijk alleen in het eerste droge seizoen nodig, totdat de zaailingen het zelf kunnen redden. Als de bomen eenmaal groot zijn, worden ze in rotatie gekapt en vernieuwd.
Maar we mogen wel opschieten, het regenseizoen is nu aan de gang.
De fruitbomen (mango’s, sinaasappel, tangarines, perzikken, appels) kunnen in bemeste gaten geplant worden op de erven bij de huisjes of langs paden en velden. Ze leveren niet alleen fruit maar ook schaduw en compostmateriaal.
Er is nu een overvloed aan mango’s van bomen die spontaan gegroeid zijn. Een deel van het fruit zal verloren gaan. We bedenken een droogrek dat vlakbij de fruitbomen geplaatst zal worden (of op het erf van een inwoner vanwege diefstal-of vernielingsgevaar).
Het wordt een simple ding van een paar overhangende , (zwartgeverfde) golfplaten op 4 poten met horizontale droogrekken van takjes of gaas. Er omheen iets van een klamboe tegende insekten. Een klaarstaand rieten mat kan bij winderige regenbuien tegen de windkant gezet worden.
En dan maar experimenteren met fruit van verschillende rijpheid en diktes van de fruitplakjes. En nauwgezet alle data bijhouden zoals temperatuur, windsnelheid, luchtvochtigheid, droogtijden om te zien wat de beste kwaliteit gedroogd fruit oplevert.
Ik had al in Shoprite gekeken naar geleisuiker of pectine om jam mee te maken. Niet dus. Er is wel gelatine, zelfs onbewerkte van ‘dierlijke origine’. Ik zou snel genoeg kunnen uitproberen of daar jam mee gemaakt kan worden. Ook even Ronel vragen of zij wel eens jam gemaakt heeft hier in Malawi.
Ooo, heerlijke potjes zelfgemaakte jam met weinig suiker en stampvol zongerijpte, biologische mango’s wil ik wel mee terugnemen in mijn koffertje. Mjammm.
We zijn alle vier gaar van al het zitten, het getheoretiseer en de hitte. Zij gaan verder met hun opdrachten die maar niet af willen komen…..(ja ja)
Patford komt mijn pc brengen. Er was vocht in gekomen. Nu hij het zo zegt, ik had een flesje water samen in de tas met de pc…….
Op goed geluk rijd ik naar SMART Centre in de hoop dat er iemand aanwezig is. Meer dan een kudde koeien vind ik er niet.
Ik heb het telefoonnummer van Nima niet anders was ik naar haar doorgereden. Ach, laat ook maar, het is echt te heet vandaag.
Ik heb trek in fruit dat zelden op het menu bij Milla verschijnt. Ze vindt het goed dat ik samen met Leo naar de markt loop.
Hand in hand gaan we op pad. Leo vindt het gewéldig. Zelfs als hij uitglijdt op een glibberig, druk pad en zich best wel bezeert, houdt hij zich flink. We gaan naar het curiositeitenwinkeltje van papa toe. Papa is er niet maar we kunnen even uitrusten in een bijzondere, driehoekige stoel.
Leo mag mango’s uitkiezen, én betalen. Dat vindt hij nog best lastig maar geeft keurig het biljetje aan de verkoper. “Wacht even, je krijgt nog wat terug,” zegt de dame, die het ook leuk vindt dat Leo zo betrokken wordt bij de transactie.