Als je in Afrika wat afspreekt, hoe duidelijk ook, weet je zeker dat het anders uitpakt.
We zouden de 7 vierde jaars plus 1 ouder en 1 leraar meenemen voor een dagje uit naar het dorpje Nkata Bay aan het Malawimeer. Daarvoor zouden we een minibusje voor 10 personen huren. Klip en klaar als een klontje, iedereen was akkoord na uitgebreid overleg.
Wat komt er voorrijden? Een aftands, rokend volkswagenbusje (je weet wel, zo’n hippie ding uit de jaren 70), afgeladen met alle 15 studenten (eentje was ziek en bleef thuis), 2 leraren en 2 ouders.
3 personen kropen bij mij achterin en rijden maar.
Bij de eerste de beste politie road block mocht de chauffeur al een boete betalen. Bleek dat hij geen toestemming had om mensen naar het oosten te vervoeren, alleen maar naar het noorden. Kan je het je voorstellen? Politie ook corrupt. Hij moest 7000 kwacha betalen (ong. €7,75) maar kreeg een betaalbewijs voor 5000. Zo gaat dat vaak. De politie behoort tot de meest corrupte organisaties in Afrika. Vaak wordt men aangehouden en met een of ander rotsmoesje wordt geld afhandig gemaakt in de trant van “uw lichten doen het niet, u kan kiezen: 5000 betalen zonder bon of 10,000 dokken met bon.” Niet zo vreemd dus dat agenten hele flats bezitten. Vooral Marocco staat er berucht om.
En waar begin je als land om corruptie aan te pakken als juist de handhavende organisatie die dat moet controleren en doorvoeren het meest corrupt is ???
Enfin, vol goede moed, uitkijkend naar ons vooruitzicht, rijden we door. Spiksplinter nieuwe brede weg, asfalt nog supervers (dus glad met die regen), geen belijningen, zigzaggend en op- en neer door het schitterende landschap. Noord Malawi (totaal 18 miljoen en 26 keer zo groot als Nederland) is minder bevolkt dan het midden en het zuiden en nog grotendeels bosgebied en heuvelig.
Alleen het allerlaatste stukje weg bij Nkata Bay was nog niet klaar. De ‘omleiding’ voerde over zand- en keienzand paden, eigenlijk alleen geschikt voor 4-WD maar de Nissan en het busje klotsten zich er moedig doorheen. Immers, het grote meer wachtte….
Wow, een heus zandstrand en golven. “Kom op jongens, schoenen uit, we gaan zwemmen. Wie gaat mee?’’ riep ik, me realiserend dat ik met broek en shirt het water in zou moeten. Had geen moment bedacht dat er wel een gezwommen zou kunnen worden. Nou ja, het spul is dun, droogt zo.
Ik liet de boel de boel en dook het water in. Záálig. Heerlijke temperatuur en zoet water.
Aarzelend volgenden er een paar, in bh en onderrokje. Toen gingen alle jongeren het water in, net zo genietend als ik. Ik was weer even kind, met de anderen. Verrukkelijke uitspatting.
De ouderen hielden het voor gezien. Ja best joh, bekijk het maar.
De uit Nederland meegenomen voetbal bleek een gouden greep. Overgooien naar elkaar, tegen een andere groep. Het ging er soms fanatiek aan toe. Lachén!!
Eindelijk lunch, Malawi stijl natuurlijk. Ik had weer verkeerd gekozen. Een grote klomp kleefrijst, gebakken visje en een lepelvol gekookte zoute bladeren. De eeuwige frisdrank werd weer uitgedeeld. Ze weten al dat ik liever water drink.
Daarna voetballen, de jongens tegen de meisjes. Ikke niet met mijn manke knie. Ik profiteerde van een goed gesprek met de 2 leraressen. De ene was in 1994 afgestudeerd voor onderwijzeres basis school, de andere in 2001 met een extra cursus in 2013. Hoe kunnen deze teachers met hun kennis van gisteren de kinderen van de toekomst onderwijzen? Hoog tijd dat ze bijgespijkerd worden.
Milla had me die ochtend het nummer van Marc Beckett gegeven. Een Zuidafrikaan die biologisch boert een paar kilometer buiten Mzuzu. Devoot christen en super dienstbaar om zijn opgedane kennis te delen met anderen. Het lukte me nu pas hem te pakken te krijgen. Zouden we tussen half 5 en 5 langs mogen komen met het hele stel?
“Hey guys, we gaan over een kwartier weg.” Moe van het voetballen waren ze net aan het afkoelen in het water.
Nat, voldaan en moe stapelden ze zich zonder morren het het krakkemikkige busje.
Marc leek me een geschenk uit de hemel. Zijn eenvoudige, effectieve manier van boeren-zoals-onze-voorouders-hebben-gedaan-zonder-kunstmest is absoluut dé weg voorwaarts voor Enyezini. “Ik boer zoals God het bedoelt heeft en wil dat graag aan anderen overbrengen.” Boer met een missie dat naadloos aansluit op onze missie.
Voordat ik vertrek heb ik beloofd dit project verder met hem uit te werken. Fantastisch !!