We kunnen vandaag maar niet op gang komen. Het is ook Shabbat, moeten we niks.
Satiel
gaat er voor zorgen dat chief Satiel Sibande, op wiens grond de
ambachtschool staat, volgende zaterdagmorgen met Mark en ons
meeloopt om een perceel toe te kennen waarop de eucalyptus en
naaldbomen mogen komen en de schoolgroentetuin. De zaailingen kopen
we dan van Webster Soko. De gemeenschap moet er voor zorgen dat het
gebied omheind wordt zodat er geen vraatgrage geiten in kunnen komen.
Omdat het nu regenseizoen is, kan een eerste groepje
leerlingen, onder leiding van een door Mark getrainde sleutelboer de
boompjes planten zodat deze na april, wanneer het droge seizoen
begint, al een goede start gemaakt hebben.
Het
idee om likuni phala aan alle schoolkinderen te geven is erg mooi,
maar dat kunnen we op dit moment nog niet sluitend rondkrijgen omdat
veel gezinnen nu zelfs nog niet de basisbijdrage kunnen (of willen)
opbrengen. De receptuur die we nu zouden kunnen doen, is hooguit een
iets verbeterde versie van mais- en soyameel. Het basisvoedsel
bestaat al uit maismeelkoeken en soya- of gewone bonen.
We
geven de voorkeur aan het opkrikken van het inkomen van gezinnen door
ze micro-kredieten te geven zodat men wel kan bijdragen. Patsjoko
patsjoko. We moeten niet alles in een keer voor elkaar willen
krijgen.
Om de meer geisoleerde dorpen zoals Emazinyeni en
Mwenje, en er zijn er nog een paar die weleenswaar onder de
invloedssfeer van Enyezini liggen, maar grotendeels zelfstandig
draaien, toch een start te geven, draaien we een plan van aanpak in
elkaar voor hun kredietmogelijkheden.
Het is al bekend dat we
alleen groepen, georganiseerd in V.S.L.-verband (groepje vrouwen dat
zelfstandig eigen groepsfinancien beheert) kredieten kunnen
toekennen.
1.E.A.S.P.M.
Economic Activity Selection Planning Management, zoals Eprhaim het
zo mooi weet te bewoorden, ofwel vaststellen welke aktiviteit
aspirant
kredietnemers willen gaan uitvoeren.
2.
Train V.S.L.s in
– bijbels goed rentmeesterschap, het geven
om en het omzien naar elkaar,
– het stappenplan van de door
hun gekozen aktiviteit (indien levensvatbaar),
– financieel
bewustzijn,
– verantwoordelijkheid (zelf- en als groep) en
verplichtingen,
3. Ken kredieten toe,
4. Monitor
voortgang en terugbetalingen,
5. Begeleid de school met het
wijs uitgeven van de ontvangen rentes van de
kredieten,
6.
Monitor effect van eerste kredietronde en stel bij indien nodig,
7.
Beloon beste 20% met nieuw krediet,
8. Herinvesteer overgebleven
80% als eerste krediet, terug naar punt 1.
Er zijn nog een
paar dorpen die we nog niet bezocht hebben. Satiel raadt me af om er
naar toe te gaan. Men ziet mij, blanke, als een wandelende
dikgevulde, openstaande portemonnee. Als ik in een kerk, een
gemeenschap, een school of wat dan ook, mijn gezicht laat zien, wordt
verwacht dat die portemonnee zich over hen uitschudt. Gebeurt dat
niet, dan is men dubbel teleurgesteld. Dus beter dat ik er helemaal
niet kom.
Ik dacht juist dat het wel zo beleefd was om even
mijn gezicht te laten zien “ik ben je niet vergeten, ik weet dat je
bestaat. Geduld alsjeblieft” want de hele regio weet dat Honour 2
Life nu present is.
Vandaag blijkt dat nog 186 boeren
niet in staat zijn om voldoende urea te kopen om hun aanplant te
bemesten. Oeps, dik gat in de begroting. OK, ik ga er niet over
zeuren, kunnen ze krijgen, ook op krediet tot na de oogst, april-mei.
Maar zien hoe dat balletje zal rollen.
In onze ogen staat
voedselvoorziening nummer 1 op de prioriteitenlijst. Als we het
mogelijk kunnen maken om mensen zelf hun eigen voedsel te laten
verbouwen, is dat een goed begin.
Geven we de zaden en
bemesting gratis, dan zijn we snel uitgewerkt en leren de boeren geen
zelfverantwoording of eigenaarschap. Alleen de Liefde van God is
gratis en overvloedig, waaronder de zon (warmte en licht), de aarde
(voedsel en bescherming), het water en Zijn natuurwetten (de ‘lijm’).
We gaan lunchen. Een soort cafeetje dat tracht een McDonalds uitstraling na te bootsen met plastic stoeltjes, hygienische tegels, kunststof tafels, en trots “Fast Food” op de gevel prijkend. Van het uitgebreide menu, is alleen nsima of rijst (zelfs geen patat) met rund of kip, te krijgen. Het jonge obertje doet zijn best, veegt met een smerige doek de tafeltjes af. Ik hoef de omstandigheden in de ‘keuken’ niet te zien. Het eten smaakt naar niks bijzonders. Ik hoef thuis al geen McDonalds, en in Malawi ook niet meer.