21 december. Feestvoorbereidingen

We zijn weer in Enyezini tegen 10 uur, blij om gekkenhuis Mzuzu achter te laten. De hele stad is zo vlak voor kerst een nog drukkere mierenhoop als anders. Mensen, fietsen, auto’s en nog veel meer mensen, krioelen door elkaar, geen doorkomen aan.

Alle H2LDC leden zijn er vandaag. Ja uiteraard, er worden fietsen uitgedeeld.

Maar eerst vergaderen. Ieder lid heeft wat geld en goederen kunnen verzamelen uit hun deel van de gemeenschap voor het feest op 25 december. Dat het lang niet genoeg is om 209 armsten een voedselpakket te kunnen geven, wordt me snel duidelijk. Geeft niet, ik heb beloofd dat we zouden verdubbelen wat de gemeenschap bij elkaar brengt. Voor een beetje redelijk feest zal het verviervoudigd moeten worden. De vergadering verloopt heel gestructureerd en geordend. Satiel leidt uitstekend. Om een of andere reden wordt het aantal teruggebracht naar 185.

Dan vraagt Bright of er ook traditionele dansen opgevoerd kunnen worden. Dat hoort eigenlijk bij ieder feest. Ja leuk!! Doe maar. De groep eters groeit.

Dan komen de fietsen aan de beurt. Wiseman zegt dat hij er al een uitgekozen heeft. De groene. Oeps, die was al aan Chrissy toegezegd.
“Maar ik werk heel hard, ga overal rond. Ik heb een goede fiets nodig.” De doorgaans zachtaardige en bescheiden man, is voor zijn doen, ongewoon stellig. Hij heeft zijn zinnen op de groene fiets gezet. Ik leg hem het dillema uit, pleit voor Chrissy. Ik leg ook Chrissy het dillema uit, pleit voor Wiseman. Uiteindelijk laat ik het ze zelf uitzoeken. Chrissy wint.

“Wil je genoegen nemen met een van de andere fietsen, voorlopig?”, vraag ik Wiseman. Die ziet ook wel dat hij geen andere keus heeft. “Voorlopig wel”, geeft hij toe, zonder zijn gezicht te verliezen.

Terwijl de jonge fietsenmaker en zijn trawanten de banden oppompen met de twee meegenomen fietspompen, dat ze eindeloos willen testen …..(kijk, ik ben belangrijk, ik weet hoe het moet, ik wil ook wel zo’n fiets) en de dames geduldig wachten, leg ik nog een keer aan Wiseman uit hoe een VIP-latrine te maken.
“De chiefs hebben al besloten om een publiek toilet in het dorpscentrum te bouwen”, zegt hij.
“Dat is prachtig. Bouw het wel op een iets hoger gelegen plek dat niet vol kan lopen met regenwater.”
“Ja daar”, wijst hij naar een grasveldje. “Dat loopt nooit onder.”
Zullenwe daar samen de latrine bouwen?” vraag ik hem.
“Ja”,zegt hij gretig, “laten we dat doen.”

We bespreken de voorbereidingen. Een rechthoekig gat van 1 x 2 x 3 meter diep laat hij graven, met verstevigde, maar vocht doorlaatbare wanden en een dichtgemetstelde tussenmuur. Het grondwater ligt meer dan 30 meter diep. Onze bijna laatste zak cement gaan we gebruiken en Wiseman zorgt voor betonijzer en een mal voor het poep- en ventilatiegat. Wij zullen wel een pvc-afvoerbuis van 2,5 – 3 m. kopen en een vliegengaas.

Met Satiel, Bright en Ephraim evalueren we nogmaals of gezinnen 50 kwacha (6 eurocent) per likuni phala schoolmaaltijd kunnen ophoesten. Ze denken dat de meesten dat (nog) niet kunnen. 
Da’s heel erg jammer dan. Dan gaan we ons eerst concentreren op het verbeteren van leefomstandigheden en inkomen van de gezinnen. 

Op de weg terug naar Mzuzu, zie ik op eens een aankondigingsbord waar ik tot nu toe overheen gekeken heb, of stond hij er tot vandaag niet?