13 april. Nijdig en SMART

Regen, regen, regen de hele nacht door. Natuurlijk is de stroom weer uitgevallen. Als het in Enyezini ook zo geregend heeft, komen we vandaag niet met de Nissan door de blubber.

Zodra ze me horen, rennen de pups die de nacht op de voerzak van de kippen in de naastgelegen kamer hebben doorgebracht, enthousiast naar me toe. Ze willen allemaal tegelijk opgepakt en geknuffeld worden. Ze zijn nog niet goed zindelijk en laten wel eens een plasje lopen in hun opwinding. Mama komt er ook aan. De pups vallen hongerig op haar aan. Ze vindt het vervelend maar laat de pups toch even hun gang gaan. Ze zijn bijna2 maand oud, mama zal spoedig van ze verlost zijn.

Ik hoor een giftig, aanhoudend gegrom. Toch eens even poolshoogte nemen. Een van de pups verdedigt een rauw kwart kip. Een andere pup knauwt op een ribbenkast. Ik zie nog een tweede kippenpoot op de grond liggen. “Zouden ze dan toch onze lokale kip te pakken hebben, die donderstralen?”, vraag ik mezelf af. Ik meld het puppenvreetfestijn bij Gilbert, de hulp van Milla die buiten al bezig is.

Half 9 worden Bright en Satiel verwacht. Hoop dat ze niet weer te laat zijn “door de regen” zoals gisteren. We moeten eerst ons verdere programma opnieuw opstellen.

Ja hoor, Satiel komt alleen om 9 uur opdagen. Bright schijnt thuis een issue te hebben. Voor ons niet zo erg, het programma voor vandaag is flexibel.

Eerst naar het internetcafé. Daar is de verbinding zo deplorabel dat het 50 minuten duurt om 10 minuten werk te kunnen doen. Maar wel voor 50 minuten betalen. Ik ben behoorlijk nijdig. Behalve het tijdverlies, vind ik dat ze het niet kunnen maken om de slechte verbinding, ook al is het buiten hun schuld om, dit op hun klanten te verhalen. Hoort bij hun ondernemerschap.

Ik merk vaker dat ‘dienstverlening’ een vies woord is in Afrikaanse oren. Op een of andere manier vindt men dat, door mensen te laten wachten of te negeren, ze laten zien dat ze zelf een belangrijkere positie hebben dan die andere. In mijn ogen een teken van een minderwaardigheidscomplex. De juiste pikorde schijnt belangrijk te zijn en de ikke-ben-meer-dan-jij-attitude, gekoppeld aan expres afspraken niet na te komen, maakt het Afrikaanse leven behoorlijk kreupel. En dan heb ik het nog niet eens over hun tijdsbesef. De Afrikaan heeft de tijd, de westerlingen hebben de klok uitgevonden, da’s een kwestie van cultuur.

Nog steeds nijdig stap ik in de auto en krijg ineens een briljant idee (vind ik zelf). Uit nood geboren rijden we naar het SMART Centre dat in de richting van Enyezini ligt. Daar hebben ze, zeker weten, internet. Misschien mogen we een paar uur in de week er van meegenieten. Zou prachtig zijn !

Reinier en collega Hans Kasbergen zijn er. Na een goeie babbel over Malawi en onze eigen drijfveren over wat we hier eigenlijk doen, vliegen de mailtjes eruit. Heerlijk.

Met Satiel het programma voor de rest van de maand kunnen herzien. We weten weer wat we doen.

Ik mag nog even meeprofiteren van Hans zijn ervaring in Malawi, de do’s en de don’ts.

Voor we het in de gaten hadden is het al weer “prettig weekend allemaal”.

Milla is kindermoe. De oudste, Leo van 3, vraagt veel aandacht. Hij drukt kleine broertje Zion van anderhalf behoorlijk weg van alles waar hijzelf niet in het middelpunt staat. Maandag is de vakantie voorbij. Bovendien is de stroom weer uitgevallen. Ik speel met de kids zodat Milla haar handen vrij heeft voor het eten bereiden. We trommelen op een emmer, zingen er een onzinliedje bij, ooo wat leuk. We spelen kiekeboe met de emmer, ooooo nog leuker. Zion mag op zijn troon gaan zitten en Leo op de grote stoel, eeehh nee, kan beter. Leo leert zijn naam schrijven en zingen op het nieuwe schrijfspeeltje uit de Chinashop. Ook leuk. Voor hem is alles leuk als de aandacht maar om hem draait. Hoe zal dat voor hem zijn als hij ontdekt dat de wereld hem toch niet zo belangrijk vindt als hijzelf dat doet.

Het is inmiddels donker. Shabbat shalom.